Er is getekend. Een onvoorstelbare hoeveelheid cash overgemaakt naar de rekening van een dolgelukkig Spaans echtpaar op leeftijd. Op de goede afloop is met z’n allen gedronken. De euforie (het is ons gelukt!) maakte redelijk snel plaats voor wat meer bezinning.

Nooit eerder hebben we zo’n klus voor ons neus gehad. Uiteraard neem je jezelf voor om te genieten van het proces en niet alleen maar bezig te zijn met arriveren. Of zoals ze hier zeggen ‘poco a poco’. Maar ja, je wilt ook niet jaren in een rottend hol leven dus de beuk erin. Ik jok niet als ik zeg dat er meerdere kuub aan vuilnis tevoorschijn is gekomen. Tijdens de twee keer dat we binnen zijn geweest voordat de koop werd gesloten, hebben we daar blijkbaar minder goed op gelet. Een erfenis van iemand die decennialang alles verzameld heeft wat los en vast zit, ben ik nu dus aan het sorteren en in delen aan het wegbrengen naar de lokale vuilstort. Ongetwijfeld verdwijnt er af en toe iets in ‘t vuilnisvat wat van waarde is, maar ik kan mezelf er niet toe zetten om ieder voorwerp viermaal te bekijken.

Naast het verslepen van rotzooi, ben ik begonnen met het strippen van muren en kapotslaan van tussenwandjes. Dan zie je ineens een beeld dat je van tevoren niet helemaal voor ogen had (of niet wilde zien, kan ook natuurlijk). Er is over de jaren behoorlijk gesleuteld aan de structuur. Geluk bij een ongeluk is dat er bij het huisvuil ook een aantal bruikbare stempels lagen. Die heb ik dus voor de zekerheid even gemonteerd onder een paar balken die er niet heel florissant bijliggen. Safety first en zo.

Inmiddels is ook wel duidelijk dat we veel dieper om het huis moeten gaan graven dan vooraf bedacht (ik had het idee opgevat om zelf een sleuf te gaan graven en daarin drainage te leggen, dat gaat ‘m niet worden). Eigenlijk vind ik dat vooral jammer omdat het aanzicht van ‘een huisje tegen de bergwand’ zo charmant is. Deze bouwstijl zorgt echter voor te veel vochtschade. Lichtpuntje is dat alles wat we laten weggraven, gebruikt kan gaan worden voor het aanleggen en verbreden van bestaande terrassen.

Paar zaken waar we blij van worden:

> Juliette is met liefde geaccepteerd op de school die we voor ogen hadden. Klasje van 15 kinderen, tweetalig onderwijs en echt een superlieve juf.
> Tijdens het schoonmaken ben ik óók mooie items tegengekomen waaronder heel oud fotomateriaal, een aantal interessante meubels en nog veel meer. Daar schrijf ik nog wel een keer wat over.
> Een vergunning (officieel afgestempeld formulier) om alle houten voorwerpen die we niet nodig hebben in de fik te steken, is geregeld bij de gemeente Ribadesella. Dat gaat een spectaculair vreugdevuur opleveren.
> Ik heb een lokale opkoper zo ver gekregen om al het oud ijzer op te halen wat we uit het huis gegooid hebben.
> Vandaag heb ik samen met de koeienboer die een berg verderop woont (en gebruik maakt van onze watervoorziening) het lek in onze waterleiding gevonden en gedicht.
> Werkelijk alle omwonenden die we spreken zijn hartelijk en verwelkomend.
> De eucalyptusbomen op ons terrein ruiken heerlijk. Er staan er zo’n 100 van zo’n 12 a 15 jaar oud die we in de toekomst kunnen gaan gebruiken voor bijvoorbeeld hekwerk.