‘Gewoon dit knopje mishandelen om de benzineleiding vol te laten lopen, choke dichtzetten en dan aan dit touw sjorren, da’s voldoende’. Aldus de dealer van mijn gloednieuwe feloranje bosmaaier waar we als echte mannen achterin de winkel naar staan te kijken. ‘Maar’, werp ik tegen, wijzend naar de bedieningsknoppen. ‘Je moet ‘m toch op deze stand zetten om te starten’. ‘Onnodig’, krijg ik te horen. 

Diezelfde middag neem ik het ding in gebruik om er een aantal dagen veelvuldig mee te maaien. Elke keer erger ik me aan de trage manier van op gang komen bij koud starten. Handleiding erbij gepakt, en ja hoor, van de uitleg van de winkelier klopt dus echt geen ene reet. Wanneer ik het volgens ’t boekje doe, start het apparaat precies zoals je wenst. Zonder extra rukken, pompen en chagrijn. 

Het lijkt er verdacht veel op dat hier nóg minder dan ik gewend ben, vertrouwd wordt op handleidingen, draaiboeken en checklists. De werkelijkheid naar je hand proberen te zetten door instructies op te schrijven om daar op een later moment aan te gehoorzamen, kan op weinig enthousiasme rekenen. Volgens een Spaanse vriend is in dit land de kunst van improviseren het allerbeste ontwikkeld van alle Europese landen.

Afgelopen week heb ik een eeuwenoud pad dat achter ons huis loopt (en volgens de buurman zo’n 75 jaar geleden nog intensief gebruikt werd als transportroute voor ezel, kar en bestuurder) weer begaanbaar gemaakt. Tijdens het weghakken van meters groen merk ik op dat mijn voeten behoorlijk ver wegzakken. Al snel zie ik water omhoog borrelen. Twee schoppen diep verandert dit in een fontein die een regenboog tegen de bergwand veroorzaakt. Boosdoener blijkt een gemeentelijke waterleiding die duidelijk zijn beste tijd heeft gehad. Ik besluit de mannetjes van het waterbedrijf te bellen op een tijdstip waarop Nederland de grijze hoekbank opzoekt om klaar gaat zitten voor het achtuurjournaal. Zonder wachtmuziekje meteen een Spaanse meneer op de lijn: of ik morgen thuis kan blijven om de plek des onheils aan te wijzen. Ik brom instemmend. De volgende dag komt er uiteraard niemand opdraven terwijl de regenboog steeds spectaculairder wordt. De dag erop wordt vanuit het niets de watervoorziening stilgelegd en warempel niet veel later een paar werklieden die, nadat ik de juiste plek heb aangewezen, het probleem fluks verhelpen. Nadat de heren zijn vertrokken, check ik even of er écht geen water meer van de berg afstroomt. Dat blijkt niet zo te zijn, wel liggen overal afgezaagde stukken oude leiding en kapotte bevestigingsmaterialen. Dan kan ik dus niet anders dan murmelen dat een simpel draaiboekje ervoor zou zorgen dat ik nu niet de rotzooi van anderen op sta te ruimen. Terwijl ik met armen vol afval afdaal naar ons huis, kijk ik tussen onze kastanjebomen door, zie ik hoe de zon de toppen van de bergen kust en ben ik m’n ‘meer structuur is de oplossing’ gedachte weer compleet verloren. Zo werkt dat dus.