Ik geloof niet dat ik ooit 100% off-grid zou kunnen leven. Zelfs met de gemeentelijke elektra- en wateraansluiting die onze locatie rijk is, ben ik een halve werkdag bezig met taken die voorheen vanzelfsprekend niet bestonden. Het legen van een composttoilet ergens ver weg op het terrein, het halen van zaagsel voor datzelfde composttoilet bij de lokale zagerij, het constant voorzien van de caravan van benodigd water, gasflessen en schone toiletcassette: nog ééntje, want niemand heeft zin om ’s nachts op de tast naar buiten te moeten. Een antroposofisch kruidenhoekje is inmiddels aangeplant. Voor ’t zelf opkweken van groenten hebben we simpelweg geen tijd. Dat wordt dus gewoon bij de Mercadona ingeslagen, de fijnste super van Asturias. Ook mooi om te vermelden, nét nadat we 2,5 kilo peren afgerekend hadden, bleek dat we een perenboom op ons terrein hebben staan die scheef hangt van de zoete peren. Verder tel ik vanuit mijn stoel een triljoen citroenen en appels en over een paar dagen laten de vijgenbomen hun vruchten los. Daar geen gebrek.

Wat weinig te maken heeft met off-grid, maar wel een serieus gevaar is, is dat je blijft kruien. Eenmaal begonnen aan een vers ontdekte vuilnisberg op een verlaten zoldertje of vochtige stal zie je dat het, ondanks een aantal uur driftig scheppen, verrekte weinig zichtbaar resultaat oplevert. Dan maar doorgaan tot de handjes bijna verkleven. Vrienden die hier een week of twee hebben gekampeerd en geholpen, viel op dat ik soms met een wat manische blik door de velden liep, de kruiwagen voortduwend. Een beetje minder mag ook wel. Gisteren dus naar de grote stad Gijon gereden en een surfboard plus wetsuit gekocht. Na alle bewegingen die de rug doen krommen, is het tijd voor wat tegenbeweging: peddelen en op de buik reikhalzend uitkijken naar geschikte golven. 

Reden tot grote vreugde is dat alle smerige plastic- en pleisterwerk wandjes uit het huisje geslagen zijn. Oude stenen muren verrezen uit de stofwolken. We leven in de wetenschap dat er binnenkort een lokale vakman de situatie op komt nemen. Wanneer dat moment aanbreekt, is voor iedereen onduidelijk. Dat je daar mee om moet kunnen gaan, is wel glashelder. 

Tekst gaat verder onder foto

Tenslotte hoop ik dat mijn stempelkaart naar de milieustraat bijna vol is. Ik ken inmiddels de heren van de Punto Limpio hier in de buurt bij naam en toenaam. Overigens kun je in deze regio nog steeds kosteloos alles wat los en vast zit langsbrengen, zolang het maar redelijk gesorteerd is. Voor ons dus totaal onbegrijpelijk dat de vorige eigenaar zijn koelkasten, tv’s, frituurpannen, eetgerei en tijdschriften van bedenkelijke kwaliteit het bos in heeft gegooid. Dat gezegd hebbende: de zee aan rotzooi heeft ook een aantal parels opgeleverd waaronder schitterende handgeblazen ciderflessen, houten cidervaten en een rijkdom aan eeuwenoud kastanjehout.

Mocht je denken, die lui leven in totale afzondering in een regio waar monastieke eenvoud en vroege ochtendgebeden het ritme bepalen, dan klopt dat niet helemaal. Vijftien minuten rijden hiervandaan, of je nu links of rechts kiest, liggen internationaal georiënteerde steden als Ribadesella en Arriondas, met elkaar verbonden door de rivier de Sella. Diezelfde rivier staat centraal in het onafgebroken zomerse feestgedruis van de afgelopen maanden. La Fiesta del Bollu (soort carnaval), Piraguas (één van de grootste evenementen van Spanje) en Aquasella: nooit zoveel ontblote, afgetrainde lijven op een vierkante kilometer gezien. Dat moet ook wel, want anders houd je vier dagen en nachten onafgebroken raven niet vol. Dit weekend zien we Riverland tegemoet met weer een compleet ander publiek dat niet van ophouden weet.